Heren, jullie hebben het gehaald. Vertel! Hoe hebben jullie de marathon ervaren?

Bert: De Zermatt Marathon was een geweldige ervaring! De eerste 20 kilometer van St. Niklaus tot Zermatt waren licht hellend. Die heb ik comfortabel kunnen lopen. Maar toen we Zermatt uitliepen…

Niels: Toen kwam er een bijzonder steil stuk. Toen we het dorp uitliepen moesten we 7 kilometer lopen aan een gemiddeld steigingspercentage van 13 tot 14%. Pure waanzin.

Pascal: Die helling leek nooit te eindigen. Ik kon daar bijna niet meer lopen. Ik heb dan ook flinke stukken gewandeld. Maar omdat het einde nooit leek te komen was het mentaal zwaar.

De race was dus fysiek én mentaal zwaar?

Bert: Absoluut! Dat stuk van 7 kilometer was loodzwaar. We liepen daar een grote skipiste op. De eerste 300 meter van die helling heb ik nog gelopen. Daarna heb ik gewandeld. Ik was compleet gekraakt (lacht).

En na die 7 kilometer moest je nog een lang stuk natuurlijk.

Bert: Inderdaad. Gelukkig kwam er toen een licht glooiend stuk. Daar kon ik terug afwisselen tussen lopen en wandelen. Op die manier kon ik wat recupereren en mijn spieren weer wat ontspannen.

Pascal: Maar toen kwam er nog een helling…

Bert: Juist ja. Tijdens de race was ik een Française tegengekomen die al 25 bergmarathons had gelopen. Zij vertelde me dat er op het einde van deze marathon nog een ‘surprise’ kwam. Ik was heel benieuwd wat die surprise was. Ik dacht dat er iets leuks zou komen aan de finish. Maar de ‘surprise’ bleek een onmogelijke helling van 3 kilometer lang. Recht naar de finish.

Pascal: Dat was mentaal zeer zwaar. Op die helling kon je echt niet lopen.

Hoe heb jij die laatste helling ervaren, Niels?

Niels: Die helling was inderdaad enorm steil. Dat deed écht pijn! Het was een muur. Er liep niemand op. Achteraf vroeg ik me af: “Ik heb de streep in 4u24 gehaald. De winnaar in 2u55.

Hoe zou hij die passage gelopen hebben?”

Lopen in de bergen is duidelijk een aparte sport. En die winnaar liep in a whole other league (lacht).

En toch hoorde ik dat je ‘de muur’ twee keer bent opgelopen?

Niels: (lacht) Inderdaad. Bert had me voor de helling gebeld. Hij vertelde me dat hij nog 3 kilometer moest lopen. Toen ben ik naar beneden gerend om hem even extra te motiveren. Ik had nog wat overschot en op zo’n moment kun je echt een mentale boost gebruiken. Ik ben de laatste anderhalve kilometer met Bert terug naar boven gestapt.

Bert: Nog eens bedankt Niels. Ik was mentaal en fysiek uitgeput. Die laatste helling was echt onmogelijk steil. Daar heb ik lang over gedaan. (lacht)

Dat is teamwork Niels! Mooi. En je had dus nog overschot! Heb je zo comfortabel gelopen?

“Tijdens en na de Marathon van New York had ik meer last. Nu heb ik goed gedoseerd.”

Niels: Eigenlijk wel ja. Ik sport veel en ik had vooraf goed getraind. Ook op de loopband. En ik heb mijn race goed gedoseerd omdat ik wist dat het een hele lange inspanning zou worden. Ik heb ook bewust genoten van de omgeving en de uitzichten. We liepen in een prachtig decor. Ik ben zeer blij dat alles goed verlopen is en dat ik zonder problemen boven ben geraakt.

Wat was jullie moeilijkste moment?

Pascal: De hellingen na Zermatt en voor de finish leken nooit te eindigen. Dat waren echt moeilijke momenten.

Bert: Dat geldt ook voor mij. Toen ik 25 kilometer achter de rug had stonden mijn spieren op het randje van blokkeren. Ik kon mijn spieren nog maar moeilijk bewegen. En dan kwam ik tot de conclusie dat ik nog maar in de helft van de race zat en dat ik nog een kleine 20 km moest lopen. Dat was een heel moeilijk moment.

Niels: Ik had het na 30 kilometer even moeilijk. Dat was na die lange helling. Maar ik heb nooit een écht zwaar moment gekend. Ik dacht nooit dat het niet zou lukken. Ik heb nu ook niet veel spierpijn. Tijdens en na de Marathon van New York had ik meer last omdat ik me toen op mijn tijd geconcentreerd heb. Nu heb ik me op de afstand en op het parcours geconcentreerd. Ik wilde gewoon op een goede manier boven komen. De tijd deed er niet toe.

“Ik vreesde dat ik noodgedwongen moest opgeven.”

Hebben jullie ooit aan opgeven gedacht?

Pascal: Nee, nooit. Ik heb altijd gezegd: Ik ga mijn doel halen. Er was geen andere optie. De race was mentaal erg zwaar maar ik zou het meteen weer doen.

En jij Bert?

Bert: Goh, ik weet het eigenlijk niet. Ik denk niet dat ik aan opgeven heb gedacht. Ik was daar niet mee bezig. Ik was wel bezorgd over mijn tijd. Ik wilde niet buiten tijd aankomen. En ik was ook erg bezorgd over mijn spieren. Ik vreesde op een gegeven moment dat ik noodgedwongen zou moeten opgeven. Dat zou ik moeilijk kunnen aanvaarden. Maar mentaal was ik sterk. Het is fijn dat ik daar altijd op kan rekenen.

Bert, voor de race gaf je aan dat je weinig getraind had. Heb je hier zaterdag veel last van gehad?

Bert: Ja (lacht). Zeg maar gerust dat ik hier ‘heel veel’ last van heb gehad (lacht). Bij een gewone marathon loop ik de eerste 30 kilometer meestal comfortabel. Daarna kan het moeilijker worden. Maar de hellingsgraden waren hier fenomenaal. Daar moet je echt voor trainen. Omdat ik dat niet gedaan had waren mijn spieren op een bepaald moment zo verkrampt dat ik mijn benen niet meer kon plooien. Ik heb me toen zowel mentaal als fysiek moeten ontspannen. Op zulke momenten leer je echt hoe je je energie moet verdelen om de eindmeet te halen. Je leert je spieren onder controle te houden. Dat vergt veel energie en concentratie.

Waaraan dachten jullie tijdens het lopen, Niels en Pascal?

Niels: Ik heb gewoon genoten van de bergen en de omgeving. En ik heb me ook erg op mijn wedstrijd geconcentreerd. Ik wist dat ik rustig moest blijven. Ik heb niets geforceerd. Toen ik ingehaald werd heb ik er bewust voor gekozen om de andere lopers niet te volgen. Ik heb mijn eigen tempo gelopen. Ik heb mijn hartslag voortdurend in de gaten gehouden. Zo werd het een aangename wedstrijd.

Pascal: Als je met je hoofd en je hart zo’n doel kunt bereiken: dat is geweldig. Ik heb me zelf voortdurend op karakter vooruit geschreeuwd.

“Opeens realiseer je je wat motivatie met een mens kan doen.”

Wat was jullie mooiste moment?

Niels: Ik herinner me het publiek tijdens onze passage door Zermatt en mijn aankomst op 2585 meter hoogte. Het uitzicht daar was geweldig. En ik was heel blij dat ik de race op een goede manier had volbracht.

Pascal: Ik heb echt genoten toen ik na aankomst op de top van de berg een douche had genomen en van het uitzicht stond te genieten. Dan voel je je goed: het doel is bereikt, het zonnetje is er en het uitzicht op de Matterhorn is fenomenaal mooi.

Bert: Ik heb verschillende mooie momenten gekend maar het toekomen was echt fantastisch. Dan realiseer je je opeens dat je op de berg staat. En dan realiseer je je ook wat motivatie met een mens kan doen. Deze onderneming bewijst voor mij eens te meer dat als je écht iets wilt en als je je écht concentreert, je vaak meer kunt dan je zelf voor mogelijk houdt. Achteraf gezien moet ik wel zeggen dat het wellicht niet verstandig was om (vrijwel) ongetraind aan de start te verschijnen. (lacht) Maar als je écht diep gaat dan kan er veel.

Bert: Verder heb ik ook echt genoten van de natuur. En van de mensen onderweg. Tijdens zo’n race is één blik vaak genoeg om te weten dat de andere lopers met dezelfde problemen kampen. Dan sta je er niet alleen voor. Ik heb tijdens de race een aantal fijne babbels gehad. Vooral na de eerste skipiste zat ik diep. Ik was mentaal gekraakt. De babbels met de andere lopers hebben me toen terug in een flow gebracht. Daardoor kon ik blijven doorgaan. Daardoor kwam de eindstreep kilometer per kilometer dichter.

Wat dacht je toen je boven kwam?

Bert: Tijdens de race heb ik vaak gedacht “I’m all in, maar dit doe ik nooit meer”. Ook op de tocht dacht ik: “Het is nu goed dat ik dit gedaan heb, maar ik doe dit nooit meer. Dit is bovenmenselijk…”

En nu?

Bert: Tja… Ik ga dit nog doen (lacht). Met dat verschil dat ik me nu realiseer dat ik echt moet trainen voor de hellingen.

Wat dacht jij toen je boven kwam Pascal?

Pascal: De halve marathon was een moeilijke maar ook een hele mooie ervaring. Het gevoel op de top is onbeschrijflijk. Ik zal dit nooit van mijn leven vergeten. Ik heb de afgelopen dagen al flarden van de race herbeleefd. Dan zie ik stukjes van de race en de aankomst. En van de omgeving. En Zermatt, het dorp zonder auto’s. Deze deelname was één prachtige ervaring.

Hebben jullie al nieuwe sportieve doelen?

Pascal: Jazeker. Op 26 juli loop ik wellicht l’Ardennaise, een uitdagende loopwedstrijd van 22,5 km in de buurt van St. Hubert. Dat is voor mij één van de mooiste streken van België. Als mijn benen en mijn hoofd voldoende gerecupereerd zijn dan ga ik zeker mee. Nu ga ik eerst nog even rusten. Dan zien we wel weer.

Niels: Op 3 augustus neem ik samen met mijn collega’s Tijs Billemon en Dieter Uyttersprot deel aan de halve trio-triathlon in Eupen. Dieter zal dan 1,9 km zwemmen, Tijs zal 80 km fietsen en ik zal 21 km lopen. Ik kijk ernaar uit.